پرنده ی بی آشیان

             اينجا

              زني خفته است

                                     كه دستانش

                                                بوي سيگار  مي داد

                       و چشمانش

                                           وعده گاه اشك و آينه بود

                زني كه

                               لبخندهاي غمگين مي زد

                               و بغضش

                                               آرام آرام

                                                            از گوشه ي لبانش

                         بر عكس هاي يادگاري مي چكيد

                            و كسي

                                           نمي دانست

                                 گاهي

                                          خنده

                                                      همان گريه است.

             پ.ن:

   تا نمي دانم كي نيستم.از تمام دوستاني كه با وجود همه ي نبودن هايم مي خوانند مرا ممنونم

         

      لينك ترانه ي من در بنياد ترانه

                       

 

 

        And then a hero comes along….

          باران 

                بی تو

                   چیزی کم دارد

                              وقتی نیستی

                           تا زیر باران دستان سردم را بگیری

              جای خالی شانه هایت در زیر چترم

                                    جای خالی دستانت را بیشتر می کند

                   چترم را می بندم.

                                        بگذار

                                         بی تو خیس شوم

                   شاید

                            از آنسوی فاصله ها

                                                        چترت را به یادم باز کنی

                        و دستت را برایم تکان دهی

                                               و بوسه ای بفرستی

                         شاید

                                این بار که باد بوزد

                                              گونه ام

                                         از شرم بوسه ات سرخ شود.

                                                                                       ۸۹/۸/۱۲

 

شرمنده ی همه ی دوستانم هستم که نمی توانم به کامنت هایشان پاسخ دهم.گاهی آدم برای نفس کشیدن هم وقت کم می آورد.و ممنون که می خوانیدم.

(۱)

الف  لام  را

الف ابتدای با تو بودن بود

وقتی صدایت از فاصله ها صدایم می زد

و لام تا کام حرف نمی زدم

تا سکوت تنهایی ام را فریاد کند

و صدایت در آن کلام مقدس بال می شد

تا چشم های بارانی ام.

چه خیال خوبی،آه

چه خوب بود وقتی که بودی

چه سرد است مرداد بی تو.

۸۹/۵/۱۶

 

(۲)

این بار که به دیدارم آمدی

یادت باشد

گل زخم های انگشتانت را

در دست های منجمدم بکاری

تا دستانم دشت زنبق شود.

۸۹/۷/۴

پ.ن:

داشتم به آدم هایی فکر می کردم که از شباهتشان به آدم های داستانم گله مند می شوند. گاهی می مانم که کجای داستانم؟که من پشت نوشته هایم را با من درون آینه اشتباه می گیرند و نه نوشته هایم بلکه مرا به نقد می کشند.جهان سوم دنیایی ست که عمقش را یکسره حماقت و جهالت آدم هایش پر می کند.آه پروردگارا..

حالا همه رفته اند می توانی ساعت ها در سکوت به صدای قطره های آب گوش دهی.سرت را بر سرامیک های سرد و خالی بگذاری و بی صدا اشک بریزی و از پشت پرده ی تراس خیره شوی به آسمان و غربت سنگین این ساختمان های سیمانی،دلت را بلرزاند.و گاهی پرواز پرنده ای غربت قفس را به یادت آورد.سایه ی بالهایش را بر پرده ببینی و یادت بیاید تنهایی ات را و سایه های حضور پرنده را بفهمی. دراز بکشی کف اتاق و چشمانت بر سقف گچی آخرین بوسه ها را ببیند و چشمان اشک آلودی را به یاد بیاوری که با تو وداع کردند.می توانی به صدای شیرآبی که چکه می کند گوش دهی و تک تک قطراتش را با دانه های کوچک اشکت بشمری.

حالا دیگر همه رفته اند.تنها تو مانده ای و دختر گریان درون آینه.

 

(۱)

پرم از حس وحشي شومي

زير بار دقايق ولگرد

گيرم از چشم گريه بردارم

با دل غمزده چه بايد كرد؟

 

مي وزم بي هدف درون خودم

مثل يك باد گرم و بي حاصل

بادي از جنس داغ تابستان

لاي اين زخم هاي كاري دل

 

حالت گر گرفتگي و عطش

سرفه هاي عميق و تكراري

جاي نامم سه نقطه چين،يعني:

زن غمگين و پست سيگاري

 

محو دنياي خالي ام در دود

تن سپردن به گيجي آني

تا بداني چقدر تنهايي

مثل غربت درون مهماني

 

پشت هم سرفه و گلويي كه

بي صداييش را نفهميده

يك تن بي صدا كه مرده ولي

در فضا بوي آن نپيچيده

 

پرم از حس وحشي شومي

زير بار دقايق ولگرد

گيرم اين جسم لعنتي مرده است

با لج زندگي چه بايد كرد؟

 

دوشنبه 7 تير 1389

4.50 عصر

 

(۲)

خودكشي يك خيال باطل بود

زندگي يك خيال باطل تر

غول  تنهاي مرگ در ذهنش

مي كشيد از چراغ جادو،سر

 

 

فكر فردا به شكل امروزي

مي گذشت از ميان افكارش

هق هقش را شديد تر مي كرد

ناله ي قلب مست و بيمارش

 

فكر اين كه خدا نمي شنود

گوش هايش هميشه سنگين اند

اينكه اشعار زخمي اش اين بار

بيشتر از گذشته غمگين اند

 

زندگي يك خيال باطل بود

خودكشي يك خيال باطل تر

مرگ تدريجي اش ورق مي خورد

در شب بي نهايتي ديگر

 

9 تير 89

6.25 صبح

 

 پ.ن:

    این روزها:

۱- این روزها حساسیت چقدر نایاب شده      زندگی در پیش رو -رومن گاری

 ۲-چیزی جز زخمی از من نمانده است تنگه ای که کسی از آن نمی گذرد  اکتاویوپاز

 

از اینکه به علت پاره ای گرفتاری های شخصی مجال دعوت از دوستان خوبم را ندارم.عذر می خواهم.ممنون که می خوانیدم.

 

 ترس خداي ابتداي حكمت است.   زبور داود

شعر يكسره زندگيست.كلماتش از دل زندگي مي جوشد.شايد مثل عكس كه كارش شكار لحظه هاست.

اما رسالت شاعر رساندن اين تپش هاي شاعرانه به گوش انسان هايي ست كه خارخ از گود نشسته اند

 تا اين لحظه ها ي منحصر به فرد در قالب وزن،قافيه و... به گونه اي جان بگيرد كه براي ديگران قابل درك باشد

يا به تعبيري،شريك كردن ديگران در حس كردن اين تپش هاي شاعرانه.درست است كه شعر يكسره زندگيست

اما اين به آن معنا نيست كه اين زندگي،يكسره زندگي شخصي شاعر باشد.براي نوشتن از چيزي حتما لازم

نيست كه آن را تجربه كرد.همانطور كه براي بازي كردن نقش يك معتاد ،حتما نبايد معتاد بود.گاهي شنيدن

يك آهنگ يا به ياد آوري خاطره اي از سال هاي دور،شوق نوشتن را بر مي انگيزد.خاطره اي كه مي تواند

از آن تو يا آشنا يا دوستي باشد.هميشه فكر مي كردم انسانهايي كه ادعاي فهميدن ادبيات را دارند و

گاهي نام شاعر يا نويسنده را يدك مي كشند بايد شعر را درك كنند ،شاعرانه به شعر نگاه كنند ،نه اينكه

نگاهشان به شعر،نگاه به زندگي شخصي شاعر باشد.اينكه من شعر غمگيني بنويسم الزاما گواهي بر

افسرده بودنم نيست.هميشه اين برداشت هاي غيرشاعرانه از شعر عذابم داده.ديدن اين نگاهها گاهي

وسوسه ام مي كند تا شعرهايم را تنها در دفتر شعرم بنويسم.

يكي از كامنت هاي بي نام و نشان پست قبل،انگيزه اي براي نوشتن حرف هايي شد كه مدت ها بود بر

قلبم سنگيني مي كرد.

شعر،خواب نيست كه در كلامش به دنبال تعبيرهاي شخصي باشيم.دروغ هم نيست كه بتوان انكارش كرد.

شعر يكسره زندگي ست.كاش حريم زندگي جاري در شعر را با برداشت هاي غير شاعرانه امان آلوده نكنيم.

به اميد روزي كه وبلاگ،جايگاهي باشد براي خواندن شعر،نه سرك كشيدن به زندگي شخصي شاعر و

نسبت دادن لحظات شعري به لحظات واقعي زندگي.

بهار تقويمي از راه آمده،به رسم هميشه بايد تبريك گقت.با آرزوي حول حالنا الي احسن الحال

آخر بازي

تو بازي آخر تو

دلم عجيب بازي رو باخت

خواستي كه عاشقم كني

شدم ولي دلت نخواست

يكي رو داشتي ولي اون

حيف بود كه پيرهنت بشه

عروس آينده ي تو

آلوده ي تنت بشه

عروسكه من بودمو

اون پاك و معصوم و نجيب

آخ كه با مهربونيات

بد دادي اين دلو فريب

گفتي با يه دوست دارم

قلبشو تسخير مي كنم

با بوسه هاي الكي

روحشو زنجير مي كنم

خوب مي دونستي كه دلم

آغوش مهربون مي خواد

از تنهايي خسته شده

يه قلب همزبون مي خواد

خوب مي دونستي كه دلم

يك دل بي رنگ و رياست

هوس نميشناسه از اين

دروغ و نيرنگا جداست

آره بازم شكستمو

گفتي كه قسمت همينه

بهاي خوبي بديه

اينجاها قيمت همينه

گفتي كه دوستمي ولي

دشمنا با شرف ترن

خنجرو از رو ميزنن

به صدتا مثل تو سرن

آخر بازي رسيده

باختن من بردنمه

يه حس تازه و عجيب

تو انجماد تنمه.

88/1/26

2.30 بامداد

چندوقت پیش دیدن فیلم سنگسار ثریا میم حسابی بارانی ام  کرد.واز گریه هایم شعر ثریا متولد شد.

دیدن این فیلم را بخاطر اندوهی که تا مدتها بر دل بیننده سنگینی می کند به دوستانم توصیه نمی کنم.

میخواستم این شعر را همراه مقاله ای درباره ی سنگسار که در دست نوشتن دارم پیشکش چشمانتان  کنم اما این روزها برای نفس کشیدن هم فرصت کم می آورم.مقاله بماند برای... 

تنها تصوير به جا مانده از ثرياي واقعي در ۹ سالگي.

                                      

به ثریا منوچهری

 

        قهوه می نوشم و به تو فکر می کنم

                                  گودی چشمان وحشت زده ات در عمق فنجانم

                          قهوه ام را تلخ تر می کند.

                 چشمان خونینت در گلویم گیر کرده

                            چادرت را از سرت می کشند

                     عبور سنگین و سرگردان سنگ ها را نمی بینی؟

                 سنگ ها شعر غمگین چشمانت را می خوانند

                                                                                     و دل سنگی اشان می گیرد.

                          دیگر از آفتاب نمی ترسی

              زل میزنی به گرمای کور کننده اش و ثریا می شوی.

                                                             ۸۸/۱۰/۱۰